ලංකාවේ මිනිස්සු හැමදාමත් ප්‍රශ්නවලින් දැවෙනවා.එම දැවෙන ප්රශ්න අතර එකක් තමයි රැකියා ප්රශ්නය.එහෙම ප්රශ්නයක් ඇති වෙන්න හේතු ගණනාවක් ම තියනවා.ඒ හේතු අතර එක හේතුවක් ගැන තමයි පහත දැක්වෙන ලිපිය බැඳෙන්නේ.
"යා දෙක නොරත රත - සමඟ පෑහීමෙක් නැත" කියන්නෙ රත් වූ යකඩක් සහ රත් නොවූ යකඩයක් පෑස්සීමට නොහැකි බවයි.මේ කියමන අපේ රටේ අධ්‍යාපනය යි රැකියා වෙළඳපොළ යි සම්බන්ධයෙන් ගත්තමත් පෑහීම කොයිතරම් ද කියල කාටත් අවබෝධයක් තියනව.එහෙම අය අතර අවබෝධය අඩු අයෙක් ඉන්නවනම් අන්න එයත් ලිපිය කියවල තේරුම් ගනීවී.
තෘතීයික අධ්‍යාපනය හා එහි බරපතල ගැටලු පිළිබඳව දරිද්‍රතා විශ්ලේෂණ කේන්ද්‍රය (CEPA) ගෙනෙන විශ්ලේෂණය
හැත්තෑව දශකයේ සිටම ලාංකේය උසස් අධ්‍යාපන ආයතන බොහෝ සෙයින් විවේචනයට ලක්වී තිබෙන බවට සාක්‍ෂි තිබේ. එමෙන්ම, එදා සිට අද දක්වා ම විවිධ මතභේදයන්ට තුඩුදුන් කරුණක් වූයේ මෙරට විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනයේ පවතින ගුණාත්මකභාවයයි.
ඉතා වේගයෙන් ව්‍යාප්ත වෙමින් ශ්‍රී ලංකාවේ බොහෝ සමාජ පරිවර්තනයන්ට පන්නරයක් වූ නිදහස් අධ්‍යාපන ක්රමය මෙරටට හඳුන්වාදුන්නේ 1945 වසරේදී ය. 1943දී ඉදිරිපත් කරන ලද එක් පාර්ලිමේන්තු සභාවාර වාර්තාවක සඳහන් පරිදි, නිපුණතා සහ කුසලතා එක් සමාජ පන්තියකට හෝ කණ්ඩායමකට සීමා නොවිය යුතු අතර, ඒවා ඉස්මතු කරගැනීමට සැමට සමාන අධ්‍යාපන අවස්ථා ලබාදිය යුතුය.
නිදහස් අධ්‍යාපන ක්රමය හඳුන්වාදීමේ එක් ඉලක්කයක් වූයේ, අධ්‍යාපනය ලැබීමට දිළිඳු බව බාධකයක් වූ බැවින් එවකට පැවැති සමාජ තත්ත්වය වෙනස් කිරීමත්, ඒ තුළින් සැමට විධිමත් ආර්ථිකයක් තුළ රැකියා අවස්ථා ලබාදීමත් ය. පුද්ගලයින්ගේ සමාජ හෝ ආර්ථික තත්ත්වයන් නොසලකා ඔවුනට නොමිලේ අධ්‍යාපනය ලබාදීමෙහි අපේක්‍ෂිත ප‍්‍රතිඵලය වූයේ සමාජ සවිබලගැන්වීම යි.
විශ්වවිද්‍යාල තුළ වෙනස් වෙමින් පැවැති සමාජ නියෝජන රටාව සහ හැටේ දශකයේදී උපාධිධාරීන් වැඩි ප්රමාණයක් ශ්රම වෙළඳපොළට ඇතුළත්වීම තුළින්, උසස් අධ්‍යාපනය රටේ තරුණ පරපුරෙහි වෘත්තීය හා සමාජ ප‍්‍රගමනයට දායක වී ඇති අයුරු අපට පැහැදිලිව දැකගත හැකිය. එදා රැකියා අවස්ථා වැඩි කිරීමට හා ජීවන තත්ත්වයන් වැඩි දියුණු කිරීමට පාදක වූ අංගයක් ලෙසට අධ්‍යාපනය සලකන ලදී. නමුත් පසුකාලීන අධ්‍යයනයන් මගින් පෙන්වා දෙන්නේ, සැමට සමාන අධ්‍යාපන අවස්ථා ලබාදීම වෙනුවට, තෝරාගත් පිරිසකට පමණක් අධ්‍යාපනය වෙත ළඟාවිය හැකි බවයි.
ජාත්‍යන්තර කම්කරු සංවිධානය විසින් 1971දී ප‍්‍රකාශිත අධ්‍යයනයකට (Matching Employment Opportunities and Expectations: A Programme of Action for Ceylon) අනුව, ශ්රම වෙළඳපොළෙහි ඉල්ලුමට සරිලන නිපුණතා සහිත සහ රටේ දියුණුවට දායකත්වයක් සැපයිය හැකි උපාධිධාරීන් බිහිකිරීමට ලාංකේය විශ්වවිද්‍යාල අපොහොසත් වී ඇත.
මේ දක්වා සිදුකෙරුණු එවැනි ගවේෂණයන් පෙන්වා දෙන්නේ කලා විෂයයන් හදාරා ඇති, ඉංග්රීසි දැනුම අඩු උපාධිධාරීන් අවිධිමත් ක්‍ෂේත‍්‍ර තුළ, අඩු ආදායම් රැකියාවන්ට පිවිසීමේ අවදානමකට ලක්ව සිටින බවයි. සම්පත් හිඟය, සමාන අවස්ථා නොලැබීම, ආදායම් විෂමතාවය සහ ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය යනාදී සාධක තරුණ පරපුරෙහි සමාජ සවිබලගැන්වීමේ අභිලාෂයන්ට බලපානවා පමණක් නොව, විරැකියාවේ වර්ධනයට ද දායකවී ඇත. මෙම අවහිරතා මඟහරවා ගැනීමට සමත් මෙන්ම රැකියා වෙළඳපොළට යෝග්‍ය වන තරුණ පිරිසක්, විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතිය මගින් බිහිකරන්නේ ද යන්න පිළිබඳ ප්රශ්නයක් පැනනැගීමට මේ තුළින් හැකි වේ.
ශ්රම බල ඉල්ලුමට ගැළපෙන කුසලතා සහිත උපාධිධාරීන් බිහිකිරීමට අධ්‍යාපන ක්‍ෂේත‍්‍රයට පවතින නොහැකියාව හැටේ දශකයේදී වඩාත් තීව‍්‍ර අන්දමින් දක්නට ලැබුණේ, එවකට පැවැති විරැකියාවට හේතුසාධක වූ උසස් අධ්‍යාපනයේ තිබූ නොයෙකුත් ගැටලුකාරී තත්ත්වයන් ය. දරිද්‍රතාවය, විද්‍යා විෂයයන් හැදෑරීමට වන අවස්ථාවන්ගේ හිඟකම සහ ඉංග්රීසි භාෂා නිපුණත්වයේ මඳ බව යන කාරණා විරැකියාවට මෙන්ම සමාජ අවගමනයට ද බලපාන ප්රධාන හේතු බව පර්යේෂණ අධ්‍යයනයන් හෙළිදරව් කරයි. එමෙන්ම රැකියා කේන්ද්‍ර කරගත් විෂයයන් හදාරා ඇති උපාධිධාරීන් හට රැකියා සැපයීමට ද පවතින ආර්ථික ක්රමය අසමත් වී ඇත. රැකියා වියුක්ත වූ උපාධිධාරීන් හට රැකියා ලැබුණු විට, ඒවා ද්විතීයික අධ්‍යාපන සුදුසුකම් පමණක් සහිත සේවකයින්ට වුවද කළහැකි රැකියා බව පෙනීයන ලදී.
මෙවන් අර්බුදයක් තුළ මානව සම්පත් කළමනාකරණ දෘෂ්ටියක සිට බලන්නෙකුට මැනවින් අවබෝධ වන කාරණයක් වන්නේ, විශ්වවිද්‍යාල උපාධියෙහි වටිනාකම අවතක්සේරුවකට ලක්වීම පමණක් නොව තෘතීයික අධ්‍යාපනයේ අරමුණ ද ප‍්‍රශ්නාර්ථයකට ලක්වන බවයි. මෙම ප්රශ්නය වඩාත් බරපතල වන්නේ, විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනය සඳහා රජය මගින් මුදල් සම්පාදනය කරන බැවින් සහ පශ්චාත් උපාධි අධ්‍යයනයන් ද බොහෝදුරට රජයේ සහනාධාර යටතේ ලබාදෙන බැවිණි. රජයේ මුදලින් නඩත්තු වන අධ්‍යාපන ආයතන රටේ දියුණුව උදෙසා දායකත්වයක් සපයයි ද යන ප්රශ්නය මෙහිදී මතු වේ.
නිදහස් අධ්‍යාපන ක්රමය විවේචනයට ලක්කිරීම පහසුය. එමෙන්ම උසස් අධ්‍යාපනය ලැබීමෙහි ප‍්‍රතිඵලය රැකියා නියුක්තිය ම නොවන්නේය’ යන තර්කය ද මෙහිදී අපට ගෙනහැර දැක්විය හැක. නමුත්, විශ්වවිද්‍යාල යනු රජය මගින් නඩත්තු වන ආයතන නිසා මෙම ගැටලුවෙහි මුල සොයා උසස් අධ්‍යාපනයේ සැබෑ අරමුණ යළි විමසාබැලීම වැදගත් වේ. දිගුකාලීනව, විශ්වවිද්‍යාල මගින් රැකියා වෙළඳපොළට සරිලන උපාධිධාරීන් බිහිකළ යුත්තේ, සුදුසුකම් ලත් රැකියා විරහිත උපාධිධාරීන්ගෙන් හෝ සේවයේ යෙදවිය නොහැකි උපාධිධාරීන්ගෙන් සමාජයට හෝ රටට යහපතක් සිදු නොවන බැවිණි.
නිදහස් අධ්‍යාපන ක්රමය, එහි උගන්වන දෑ සහ අවශ්‍ය කරන නිපුණතාවල ඇති නොගැළපීම් පිළිබඳ ගැටලුවලට නිසි පිළියම් යෙදිය යුතුය. ඒ අනුව ජාතික උසස් අධ්‍යාපන ක්‍ෂේත‍්‍රයෙන් ඇසිය යුතු බැරෑරුම් ප්රශ්න කිහිපයක් තිබේ. රජයේ පිළිවෙතට අනුව නොමිලේ උසස් අධ්‍යාපනය සැපයීමෙන් අප රටට, ආර්ථිකයට හා සමාජයට ඵලදායි ප්රතිඵල ලබාගත හැකි ද? එසේ කළ නොහැකි නම්, වරද සිදුවී ඇත්තේ කොතැන ද? සහ අප වෙනස් කළ යුත්තේ කුමක් ද?
– තහීරා ඛාදර්
දරිද්‍රතා විශ්ලේෂණ කේන්ද්‍රය (CEPA), 2001 වසරේදී පිහිටුවනු ලැබු ස්වාධීන සමීක්ෂණ ආයතනයක් වන අතර එහි මූලික අරමුණ වන්නේ, දරිද්‍රතාවය සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන පාර්ශ්වයන් දැනුවත් කිරීම සහ උපදේශන සේවා පැවැත්වීමයි.
උපුටා දැක්වීම : ආචාර්යතුමා
No comments:
Post a Comment